Historia szkoły
Historia naszej szkoły sięga początków XX wieku, kiedy Polski nie było na mapach świata, ale żyła w świadomości Polaków m. in. dzięki zaangażowaniu polskich nauczycieli, którzy w warunkach zaborów walczyli o narodową edukację.
W dokumentach miejskich z 1911 r. odnaleźć można informacje o szkole nr 11. Pozwala to przypuszczać, że istniała być może wcześniej, lecz nigdzie tego nie odnotowano. „Jedenastka” była jednoklasową szkołą żeńską i mieściła się na ulicy Lubartowskiej 674a.
Do roku 1913 funkcję kierownika placówki pełniła Alina Garaszinskaja, a w roku 1914 zastąpiła ją Alina Mielnik. Szkoła utrzymywana była z funduszy Magistratu Miasta Lublina. Kiedy w 1915 roku po zwycięstwie nad Rosją w toku I wojny światowej, kontrolę nad Lublinem przejęli Austriacy, na mocy decyzji władz austriackich z dnia 10 grudnia tegoż roku jednoklasowa szkoła żeńska numer 11 przestała istnieć. Na jej miejsce powstała nowa czteroklasowa szkoła mieszana, która przejęła numer swojej Poprzedniczki. W jej skład weszli uczniowie z dwóch innych placówek: jednoklasowej szkoły ogólnej numer 8 i jednoklasowej męskiej numer 10. Nowa „Jedenastka” miała swoją siedzibę w dwóch położonych blisko siebie budynkach przy ulicy Foksal 15 i Bychawskiej 25. Zatrudniała jedynie cztery nauczycielki. Były to: Zofia Benke, Janina Jakubowska, Zofia Ręczkowska i Maria Chotkowska.
1 stycznia 1916 roku kierownikiem szkoły został Stanisław Burzyński. Od września 1917 roku siedzibą placówki był budynek przy ulicy Foksal 45. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości „Jedenastka” stała się polską miejską czteroklasową szkołą powszechną. Jej kierownikiem pozostał S. Burzyński. Odbywały się tu nie tylko lekcje dla dzieci, ale także kursy dla dorosłych analfabetów. Sale szkoły wynajmowano również na innego typu zajęcia – m. in. na wieczorowe kursy dla maszynistów. „Jedenastka” służyła zatem edukacji szeroko pojętego polskiego społeczeństwa, które po wielu latach uzyskało pełne prawo do nauki w polskiej szkole. Państwu zależało na kształceniu obywateli, aby nasz naród mógł w pełni korzystać z osiągnięć myśli europejskiej.
11 września miał miejsce wybuch amunicji w lubelskich magazynach wojskowych. Budynek, w którym mieściła się szkoła, został mocno zniszczony: zawalony komin, zniszczony dach i wybite 72 szyby. Dzięki funduszom miejskim wykonano konieczne remonty. 25 listopada 1919 r. zawieszono zajęcia szkolne z powodu mrozów i braku opału. „Jedenastka” borykała się, zatem z wieloma problemami finansowymi i lokalowymi. Starano się jednak je rozwiązywać, by placówka mogła poprawnie funkcjonować, gdyż była miastu bardzo potrzebna.
W październiku 1929 roku nastąpiła zmiana w kierownictwie szkoły. Na emeryturę odszedł Stanisław Burzyński, przekazując swe obowiązki Władysławowi Koszykowi. Za czasów jego kadencji szkoła nosiła imię Józefa Ignacego Kraszewskiego. Niestety, nie znamy daty przyjęcia tego imienia.
Pod koniec lat dwudziestych szkoła numer 11 była już siedmioklasową szkołą publiczną. W związku ze zwiększoną liczbą uczniów zaistniała konieczność zmiany jej siedziby. Zarząd miasta w końcu 1928 roku podjął decyzję o przeniesieniu „Jedenastki”. Nowym budynkiem szkolnym miała stać się, po generalnym remoncie, rzeźnia miejska przy ulicy Bronowickiej 3. Jej przebudowę rozpoczęto w październiku 1929 roku. Usunięto urządzenia mechaniczne, zbędną przybudówkę na froncie, postawiono kilka ścian działowych. W ten sposób powstało sześć sal lekcyjnych, dwie sale rekreacyjne, dwa pokoje nauczycielskie, dwie umywalnie i dwie ubikacje. Szkoła rozpoczęła swą działalność w nowym budynku w 1930 albo 1931 roku. Kierownikiem szkoły był nadal Władysław Koszyk. W dużym stopniu dzięki jego pracy i zaangażowaniu działała w szkole biblioteka, organizowano okolicznościowe imprezy dla uczniów, prężnie funkcjonowała drużyna harcerska. Obok nowego budynku zrobiono boisko sportowe, posadzono wiele drzew i krzewów.
Do szkoły uczęszczały dzieci z tzw. III obwodu szkolnego, którego granice stanowiły: tor kolejowy, Plac Bychawski, Młyn Krausego, droga folwarczna, Tatary i granice miasta. W okresie okupacji niemieckiej budynek szkoły zajęło wojsko. Jednostka działała na Kośminku i przy ulicy Królewskiej 11.
Po II wojnie światowej „Jedenastka” wznowiła działalność we wrześniu 1944 roku jako Szkoła Ogólnokształcąca Stopnia Podstawowego nr 11 im. Uczestników Walk o Szkołę Polską. Imię placówki podkreślało trud i poświęcenie Polaków, którzy przez lata zaborów i okupacji niemieckiej podjęli się walki o polskie szkolnictwo, nawiązywało do tradycji „Jedenastki”, która w tej batalii uczestniczyła od początku XX wieku. Siedzibą szkoły pozostała dawna rzeźnia na Bronowicach. „Jedenastka” była szkołą siedmioklasową, do której uczęszczało w każdym kolejnym roku blisko 600 uczniów. Kierownikiem placówki został Jan Madej. Grono pedagogiczne składało się z 14 nauczycieli. Wśród nich byli: Łucja Kostrzewska, Katarzyna Chyłowa, Kazimiera Kostrzewa i Mieczysław Madej.
W projekcie organizacji szkół podstawowych w roku szkolnym 1949/1950 nie przewidziano szkoły numer 11. Decyzją władz oświatowych przy ulicy Bronowickiej 3 powstała Szkoła Ogólna Towarzystwa Przyjaciół Dzieci Numer 3. Była to placówka siedmioklasowa, a jej kierownikiem pozostał Jan Madej. Uczęszczało tu co roku ponad 500 uczniów z okręgu szkolnego obejmującego ulice: Biłgorajską, Bronowicką, Bystrzycką, Drewnianą, Firlejowską, Czerniejowską, Chełmską, Hrubieszowską, Parkową, Podlaską, Skibińską, Składową, Słupską i Zgodną. W szkole działało wiele organizacji młodzieżowych – ZHP, SKO, PCK, SKOW, TPPR, Liga Lotnicza. W roku szkolnym 1950/1951 szkoła zdobyła nagrodę (radioodbiornik) na wystawie gazetek ściennych i nagrodę PKO w postaci dzieł Mickiewicza za krzewienie idei oszczędzania.
Po wizytacji szkoły nowym szefem został Stanisław Nowak. Za czasów jego kierownictwa w szkole powstała pracownia modelarska, a pracujący w niej uczniowie zajęli II miejsce w zawodach międzyszkolnych. Działało też kilka kół zainteresowań: historyczne, biologiczne, matematyczne, fizyczno-chemiczne, języka rosyjskiego oraz zespoły artystyczne: chór, kółko recytatorskie i taneczne.
Nowym kierownikiem szkoły został w styczniu 1952 roku Henryk Jaroszyński. Zmieniło się grono pedagogiczne. Pod patronatem TPD szkoła działała do 1953 roku. Potem powrócono do starego numeru. „Jedenastka” mieściła się przy ulicy Bronowickiej do 1965 roku. W latach 1965-1970 miała swą siedzibę przy ulicy Farbiarskiej 6 (Przemysłowej).
Inauguracja działalności szkoły w budynku przy ulicy Farbiarskiej miała miejsce 4 grudnia 1965 roku. Dzień wcześniej odbyło się tam pierwsze posiedzenie Rady Pedagogicznej pod przewodnictwem kierownika szkoły Tadeusza Bielaka. Jego zastępcą był wówczas pan Tarczyński. Początkowo „Jedenastka” przy ulicy Farbiarskiej funkcjonowała jako szkoła siedmioklasowa. W pierwszym roku uczyło się w niej 598 uczniów. W roku szkolnym 1966/1967 wprowadzono w wyniku ogólnopolskiej reformy szkolnictwa klasę ósmą. Zajęcia prowadzone były w 13 salach lekcyjnych. Działała też szkolna biblioteka licząca 2150 woluminów. „Jedenastka” brała udział w obchodach tysiąclecia państwa polskiego. Uroczystość z tej okazji przygotował J. Grodzisz. Szkoła starała się, zatem uczestniczyć w ważnych wydarzeniach z życia kraju.
W roku szkolnym 1966/1967 na terenie „Jedenastki” odbył się konkurs czytelniczy, którego organizatorem była ówczesna biblioteka, a nauczyciele weszli w skład Komisji Obchodów 650-lecia Lublina. W tymże roku w budynku szkoły naukę rozpoczęli uczniowie III Liceum Żeńskiego. 30 stycznia 1967 roku Rada Pedagogiczna skierowała do Kuratorium Okręgu Szkolnego w Lublinie prośbę o nadanie szkole imienia Mariana Buczka. Powołano komitet organizacyjny, który zajął się przygotowaniem uroczystości związanej z nadaniem szkole imienia. Jego zadaniem było zebranie materiałów źródłowych, zaprojektowanie i wykonanie dekoracji, zaproszeń i popiersia patrona. Zaplanowano też przekazanie młodzieży sztandaru ufundowanego przez Komitet Rodzicielski. Uroczystość zaplanowano na 9 września 1967 roku.
W 1970 roku oddano do użytku nowy budynek szkoły, który mieści się przy ulicy Przyjaźni 12. W nim też „Jedenastka” funkcjonuje do dziś. Placówka była przeznaczona dla 1057 uczniów, którzy przyszli tu głównie ze szkół nr 36, 27, 31, 10. Zatrudniono 37 nauczycieli. Do jej organizacji przystąpiono w kwietniu 1970 roku. Zakupiono sprzęt i pomoce naukowe. W czasie wakacji urządzono wnętrze budynku, przeniesiono majątek szkolny z ulicy Farbiarskiej. 2 września 1970 roku odbyła się w Szkole Podstawowej Nr 11 uroczysta, centralna inauguracja roku szkolnego. Miała ona szczególny charakter, gdyż łączyła się z oddaniem do użytku nowego budynku szkolnego. Na tę uroczystość przybyli przyszli użytkownicy szkoły – dzieci i grono pedagogiczne oraz władze oświatowe – kurator Tadeusz Kącki i inspektor szkoły Gustaw Surmacz. Kierownik budowy Mirosław Szulej z LPBP złożył meldunek o przekazaniu szkoły do użytku: „Lubelskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Przemysłowego jako Generalny Wykonawca melduje o przedterminowej realizacji budowy szkoły o kubaturze 14 448 metrów sześciennych, 18 klasach lekcyjnych i wartości 6,800 złotych wykonanej wzmożonym wysiłkiem załogi Przedsiębiorstwa w skróconym terminie 12 miesięcy. „Uroczystość uświetniły występy zespołów artystycznych z sąsiednich szkół oraz chóru dziecięcego ze Szkoły Podstawowej Nr 36. Kierownikiem placówki był Adam Godzisz. Istniały wtedy 33 oddziały, a w roku szkolnym 1973/74 zwiększono ich liczbę do 34. Środowisko Rodziców miało charakter typowo robotniczy, przyjmowali oni postawę raczej „wyczekującą”. Dyrekcja i Rada Pedagogiczna starały się sprostać oczekiwaniom uczniów i ich rodzin, co wymagało dużego zaangażowania pracowników. Poświęcenie dla dzieci i dobra szkoły stało się jej niepisaną tradycją. Placówka należała do jednych z lepiej wyposażonych w pomoce szkolne, zajmowała pod tym względem III miejsce w Lublinie. Wyprzedzały nas jedynie szkoły nr 6 i 18. Otrzymaliśmy także dotacje ze spółdzielni „MOTOR”, które ułatwiały funkcjonowanie szkoły.
W roku szkolnym 1972/72 odbyła się pierwsza wizytacja. Chwalono zewnętrzny wizerunek szkoły (piękne, estetycznie urządzone pracownie, przestronną czytelnię – nie było jeszcze takiej na terenie Lublina) oraz miłą atmosferę panującą w szkole. W marcu 1974 roku zorganizowano wystawę prezentującą dorobek naszej szkoły.
Po roku 1970 nastąpił rozwój organizacji szkolnych. Działał Samorząd Uczniowski, którego opiekunką była W. Margula. Włączał się on do różnych akcji przeprowadzanych na terenie Lublina np. odbudowa Zamku Królewskiego w Warszawie. Panie Susz i Borkowska zaangażowały się w prowadzenie szkolnego ZHP. Uczniowie zdobyli miano drużyny sztandarowej oraz imię Jerzego Kędzierskiego – 16-letniego harcerza poległego w obronie Lublina w 1939 roku. Przy drużynie szkolnej rozwijał swą działalność zespół wokalny „Violinki”. Uaktywnieniu młodzieży służyła również Spółdzielnia Uczniowska „Krokus” prowadzona przez panie: U. Żelazną, E. Pyrę, E. Sekułę. Wygospodarowano pomieszczenie na sklepik, a LSS wyposażyła w nowoczesny sprzęt sklepowy. Już po 2 miesiącach działalności spółdzielnia uzyskała VII miejsce na terenie miasta w konkursie na najlepiej prowadzony sklepik uczniowski. Zorganizowano też bar „Pod krówką”, gdzie sprzedawano zupy mleczne. Dużym zainteresowaniem cieszyła się Szkolna Kasa Oszczędności prowadzona przez M. Tarkowską oraz organizacja PCK pod opieką E. Koca. Tradycją stały się koła zainteresowań: plastyczne, recytatorskie, krajoznawcze, biologiczne, fizyczne, historyczne, matematyczne. Od początku działał w szkole półinternat, którego pierwszym kierownikiem była N. Zalewska.
Następnym dyrektorem szkoły był pan Prokopiak. W 1987 roku dyrektorem została Barbara Zakrzewska.
Na mocy decyzji Kuratora Oświaty i Wychowania w Lublinie Wacława Czajki z dnia 28 marca 1991 r. (Nr KO-0138/11/91) Szkoła Podstawowa Nr 11 stała się częścią Zespołu Szkół Ogólnokształcących Nr 2, w skład którego weszło także XVIII Liceum Ogólnokształcące. Początkowo istniały tylko klasy o profilu ogólnym, po dwie w każdym poziomie. W roku szkolnym 1999/2000 utworzono dodatkową klasę z rozszerzonym językiem angielskim, a rok później powstała klasa humanistyczna.
Od 1999 roku funkcję dyrektora Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 2 sprawuje Cezary Jacek Furtak.
W roku szkolnym 2008/2009 nastąpiła zmiana w zakresie profilowania klas licealnych. Wprowadzone zostały trzy innowacje pedagogiczne oparte na programach własnych napisanych przez nauczycieli liceum i panie bibliotekarki: „Edukacja policyjna” i „Edukacja ratownicza” autorstwa pań Moniki Duchownik i Joanny Kurlej oraz „Edukacja medialna” pań Elżbiety Frant i Haliny Chlebińskiej. Zostały one zatwierdzone przez Kuratorium Oświaty w Lublinie i na ich mocy od września 2008 roku funkcjonują w XVIII Liceum Ogólnokształcącym nowatorskie klasy: policyjna, ratownicza i medialna.
Kolejne lata zaowocowały poszerzeniem oferty edukacyjnej naszego liceum. Powstały dwie dodatkowe innowacje pedagogiczne: „Edukacja aktorska” autorstwa pań Magdaleny Laskowskiej i Joanny Kurlej (prowadzona w latach 2013-2015) oraz „Edukacja straż graniczna i służba celna” autorstwa pań: Moniki Duchownik, Agnieszki Kieracińskiej-Wacko, Joanny Kurlej i Ewy Sawczuk.
Od roku szkolnego 2016/17 w XVIII LO uczniowie kształcą się w klasach: policyjnej, ratowniczej oraz klasie straż graniczna i służba celna. Przedmioty innowacyjne są wykładane przez inspektora policji w st. sp. p. Zygmunta Sitarskiego, lek. med. p. Sławomira Gałaszkiewicza i inspektora służby celnej p. Jacka Iwańczuka.
Lata 2015-2017 okazały się przełomowe w historii Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 2, gdyż p. dyr. Cezary Jacek Furtak podjął działania, zmierzające do uzyskania przez naszą szkołę imienia Stanisławy Filipiny Paleolog – pierwszej komendantki policji kobiecej w okresie międzywojennym, narodowej bohaterki, która służyła Ojczyźnie przez całe swoje życie zarówno mozolną pracą, jak i bohaterską walką. Uchwałą Rady Miasta Lublin z dnia 8 września 2016 r. zarówno Szkoła Podstawowa nr 11, jak i XVIII Liceum Ogólnokształcące uzyskały zaszczytne imię. Uchwała weszła w życie z dniem 8 listopada 2016 r.
Uroczyste nadanie imienia odbyło się rok później, 17 października 2017 r. Dzięki zaangażowaniu całej społeczności szkolnej miało niezwykle podniosły charakter. Przybyło wielu szanownych gości: biskup pomocniczy Archidiecezji Lubelskiej – Jego Ekscelencja Mieczysław Cisło; Dyrektor Biura Komendanta Głównego Policji – mł. insp. Sławomir Litwin; Komendant Wojewódzki Policji – nadinsp. Paweł Dobrodziej; Komendant Miejski Policji – insp. Dariusz Dudzik; pełnomocnik Wojewody Lubelskiego ds. rodziny – Pan Tomasz Pitucha; Wiceprzewodnicząca Rady Miasta Lublin – Pani Marta Wcisło; Wicekurator Oświaty – Pan Eugeniusz Pelak; Zastępca Dyrektora Wydziału Oświaty – Pan Mirosław Jarosiński; Profesor Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie – Pan Jerzy Demetraki – Paleolog – krewny naszej Patronki. Obecni byli również dyrektorzy lubelskich szkół, przedstawiciele instytucji współpracujących z nami, emerytowani nauczyciele i pracownicy z wieloletnią Dyrektor naszej szkoły – Panią Barbarą Zakrzewską oraz sponsorzy, przyjaciele szkoły i rodzice. Uroczystość uświetniły też występy Orkiestry Reprezentacyjnej Policji pod batutą mł. insp. Pana Janusza Trzepizura.
O godz. 8.30 w Kościele Matki Bożej Królowej Polski odprawiona została Msza Święta, którą celebrował Biskup Mieczysław Cisło w asyście księdza proboszcza Sławomira Laskowskiego, emerytowanego proboszcza ks. prałata Zbigniewa Kuzi, kapelana policji ks. Bogusława Zagórskiego i kapelana straży pożarnej ks. Mirosława Ładniaka. W czasie Mszy Ksiądz Biskup wygłosił homilię o wartościach, na których fundamencie powinno budować się życie kolejnych pokoleń Polaków oraz poświęcił sztandary obydwu szkół. Po raz pierwszy wykonany został też hymn szkoły autorstwa księdza poety, proboszcza parafii w Dorohusku Ryszarda Winiarskiego z muzyką Agaty Weremczuk-Cymerman, naszej nauczycielki od muzyki.
Następnie wszyscy goście, nauczyciele, delegacje klas i rodzice udali się do budynku szkoły na dalszą część uroczystości. O godz. 10.00 odbyło się odsłonięcie tablicy, upamiętniającej naszą Patronkę. Tego uroczystego aktu dokonali: Dyrektor Biura Komendanta Głównego Policji – mł. insp. Sławomir Litwin, Pan Profesor Jerzy Demetraki – Paleolog oraz Dyrektor naszej szkoły – Pan Jacek Furtak. Następnie poświęcenia tablicy dokonali obydwaj Księża Proboszczowie.
Dalsza część uroczystości odbyła się na sali gimnastycznej szkoły, zgodnie z ceremoniałem policyjnym. Rodzice przekazali obydwa sztandary Panu Dyrektorowi, który powierzył je pocztom sztandarowym szkoły podstawowej oraz liceum. Licealiści z pocztu ubrani byli w przedwojenne mundury policyjne, uszyte specjalnie na tę okazję. Następnie odbyło się ślubowanie uczniów. Wygłoszono też wiele okolicznościowych przemówień. Kolejno zabierali głos: p. dyr. Cezary Jacek Furtak, Pan Profesor Jerzy Demetraki – Paleolog; Dyrektor Biura Komendanta Głównego Policji – mł. insp. Sławomir Litwin; pełnomocnik Wojewody Lubelskiego ds. rodziny – Pan Tomasz Pitucha; Wiceprzewodnicząca Rady Miasta Lublin – Pani Marta Wcisło – reprezentująca na naszej uroczystości Prezydenta Miasta Lublin; Wicekurator Oświaty – Pan Eugeniusz Pelak Sylwetkę Patronki przybliżył zgromadzonym Dziekan Wydziału Humanistycznego dr hab. Robert Litwiński.
Część artystyczna uroczystości obejmowała film o Stanisławie Filipinie Paleolog, zrealizowany przez uczniów naszego liceum pod kierunkiem p. Haliny Chlebińskiej, recytację wiersza o naszej patronce, napisanego przez p. Bożennę Bielską oraz pokaz dwu musztr: dzieci pod kierunkiem p. Klaudii Stępniak oraz uczniów klasy policyjnej. Na zakończenie na boisku szkolnym odbyła się musztra paradna Orkiestry Reprezentacyjnej Policji pod batutą p.Trzepizura.
Goście zaproszeni zostali na poczęstunek, mogli też obejrzeć szkołę i złożyć swój wpis do wyłożonej w hollu księgi pamiątkowej.
opracowała: Joanna Kurlej-Weryszko